KOCAELİ ŞEHRİ KÜME DÜŞTÜ

Yazıya aslında nereden başlayacağımı bile bilmiyorum çünkü çok karmaşık duygular içindeyim. İsmetpaşa stadıyla ilk tanışmam ve ilk Kocaelispor maceramın başladığı maç 1992 senesinde oynanan Eyüp Spor maçıydı. O sene şampiyon olarak 1.lig’e çıktığımız maçta Mahmut abinin dağ tarafına attığı frikik golü hala hafızamda.

Kaderin cilvesi sene 2022 1.ligden üst lige çıkma hedefi ile başladığımız sezonda maalesef 1.lig’e Eyüp stadında veda ettik.

Maç öncesi takımlar stada giriş yaptıklarında, Diop olsun diğer yabancı oyuncular olsun vurdumduymaz tavırları, hal ve hareketleri gerçekten çok sinir bozucuydu. Bu kadar savruk yabancı oyuncuları nasıl bir araya topladık nasıl takıma aldık gerçekten üzerine düşünülmesi gereken konuların başında geliyor.

Takımlar sahaya çıktıkların da tribünlerde dolmaya başlamıştı ve rakip seyircilerin içinde Kocaelispor taraftarları çok net göze çarpıyordu. Her taraftarın gözündeki umut, oyuncuların gözlerinde maalesef göremedim.

 İlk yarının başlama düdüğüyle beraber taraftarların aklında oyunu rakip alana yıkarız düşüncesi hakimdi fakat öyle olmadı. Maçın bence tek kritik anı Kolovos’un maçın ilk dakikalarındaki vuruşunu topu çizgiden çıkarmalarıydı. O dakika belki 1-0 öne geçsek hepimiz için bir umut olabilirdi.

8. ve 14.dakikalarda yenen goller ile 2-0 geriye düşünce hem sahada mücadele eden ilk 11 hem de o gün seyirci yasağı olmasına rağmen İstanbul’a gelen Kocaelispor taraftarının gardı düştü. Maç 90 dakika ama o gün Eyüp stadında maç 14.dakikada bizim için bitmişti. İkinci yarı kazanılan penaltı sonrası 2-1 olunca bile maçın bize dönmeyeceğini o gün herkes çok iyi biliyordu.

Maçın adamı 2 gol atan Gerson’du , takımına 3 puan kazandırdı. Bana göre maçın diğer adamı da Cüneyt Çakır’dı, mükemmel maç yönettiği gibi bütün takdir haklarını bizden yana kullandı, seyirciden etkilenmedi. Verdiği kararlar, çaldığı düdükler hep bizim lehimizeydi ama bunu bile fırsata çevirip gol yapacak bir takımımız maalesef sahada yoktu.

Geçen sene İstanbul’da oynanan final maçında Sakaryaspor’u yenince oluşan mükemmel hava bu sene maalesef kabusa dönüştü. 1966 senesinde kurulan Kocaelispor kulübü çok başarılar elde etti, Keza başarısızlıklar da söz konusu ama bu camianın bütün sevenleri son 10 yıl çok çile, sıkıntı çekti.

Gencinden yaşlısına kadar herkes 10 senedir sadece 1 sene 1.lig’de oynama tadını tattılar. 14 senedir bu kentin insanı Süper lig’de mücadele eden bir Kocaelispor izleyemiyor. Bizim yarı bütçeyle kurulan Ümraniye takımı Süper Lig’e çıkarken maalesef biz 2.lig’e düşüyoruz.

Bu takımı 2.lig’e düşüren, hocası olsun, oyuncu grubu olsun, yönetim kurulu olsun herkesin suçu var. Eyüp Spor maçı sonrası, çoğu oyuncunun son Adanaspor maçına çıkmayacağını öğrendim. Kesinlikle yanlış bir karar olduğunu düşünüyorum, maaşını parasını primini alan her oyuncu ligin son maçında o sahada olmalı. Son maçta o sahaya herkes çıkmalı mücadelesini vermeli veda edecekse öyle veda etmeli diye düşünüyorum.

2003 senesinde yine Süper ligden düştüğümüzde rakibimiz Adanaspor’du, o gün sahaya 2-3 rotasyon dışında as kadroyla çıktık ve herkes mücadelesini verdi. Son düdükten sonra ayrılan ayrıldı kalanlar kaldı.

Kocaelispor forması, Kocaelispor arması ağırdır taşımasını bilmek lazım. Taşıyamayanlar çıkmasınlar oynamasınlar sıkıntı yok, mücadele edecek altyapıdan kardeşlerimiz var.

Maalesef biz geçen hafta Eyüp stadında sadece Kocaelispor camiası olarak küme düşmedik şehir olarak da küme düştük, çok yazık oldu. Yapılan hatalar, yanlış transferler ve birçok sebep bu duruma gelmemize neden oldu.

Bundan sonraki süreçte de en geç Haziran ortasına kadar ya kongre yapılmalı ya da gelecek sezonun planlamasını bir an önce yapmamız gerekiyor..